Thuis

‘Laatste dag! Vanavond vlieg ik naar huis toe. Spannend! De auto is gewassen. Koffer is gepakt. En ik maar denken dat ik geen spullen meer zou hebben na die inbraak. Nou, echt wel! Mijn koffer is 25 kilo, en mijn handbagage 15 kilo. Ongelofelijk!’.

Een stukje uit één van de laatste bladzijdes uit mijn dagboekje. Ja ja, dat betekent dat de reis er bijna opzat. Op dit moment ben ik alweer een tijdje terug in Nederland. Ben zo druk in de weer geweest met van alles en nog wat, dat ik geen tijd had op mijn dierbare blog af te sluiten met een leuk verhaal. Maar vandaag kon ik dan toch een gaatje vinden, en ik vond dat het ook tijd werd om het hele avontuur nu eens echt goed af te sluiten…..

Tijdens mijn laatste week in Zuid-Afrika heb ik nog genoeg meegemaakt, maar ook tijdens re terugreis en sinds mijn thuiskomst heb ik niet stilgezeten. Gelukkig heb ik nog een paar cultuurshocks opgelopen….

Cultuurshock …: misschien lijkt het op dit moment alsof Zuid-Afrika onlosmakelijk verbonden is met voetbal. Maar niets is minder waar. Er is een sport wat nog belangrijker en prominenter een rol speelt in het dagelijkse leven van de gemiddelde (blanke; ja ja, weer dat kleurverschil) zuid-afrikaan, en dat is RUGBY. Dus ik kon natuurlijk niet weggaan zonder een bezoekje te hebben gebracht aan een rugby-wedstrijd. En het was ge-wel-dig! Het hele gebeuren vond plaats in Soweto, de eerste en grootste township in Zuid-Afrika. En weer was ik in shock, want de laatste keer dat ik in Soweto was, waren er alleen maar zwarte mensen die op straat rondhingen. Nu stikte het er ineens van de blanke mensen die met de zwarten gezellig stonden te feesten! Mijn mond hing open, mijn socioloog-kriebels fladderden door mijn buik heen, DIT KAN TOCH NIET!! Ben ik éindelijk gewend aan al het apartheidsgedoe hier in dit land, kan ik het éindelijk een plekje geven, krijg ik dit voorgeschoteld. Ik werd herhaaldelijk eraan herinnert dat dit echt een unieke situatie was in ZA, en ik als bijna ingeburgerd inwoner had me dat inderdaad al gerealiseerd… Het was geweldig om te zien!
Goed, terug naar de wedstrijd… Voor wie mij een beetje kent, weet dat ik niet heel veel van sport afweet (ik weet trouwens wel wat buitenspel is, en als je dat als vrouw weet, dan ben je nog best kundig op het gebied van sport, blijkbaar. Werd mij van de week medegedeeld…). Maar hoeveel ik van voetbal afweet, zo weinig weet ik van rugby af. Voor mij is het gewoon een groepje extreem gespierde mannen die als gekken boven op elkaar springen en elkaar heel veel pijn doen. Behoorlijk agressief gaat het eraan toe, en het heeft wel iets weg van die slagvelden van eeuwen terug, alleen is dit natuurlijk stukken leuker om naar de kijken ;). Ik was behoorlijk enthousiast, stond te popelen om met mijn blauwe ‘Blue Bulls-vlag’ te gaan zwaaien. En dat deed ik ook, als de beste, alleen… op het moment dat ik opsprong om te fluiten, gillen en met mijn vlag te zwaaien, was ik de enige in dat vak die dat deed. Huh??? Bleek dat ik voor de tegenpartij aan het springen was, de Stormers. Nee he!! Ongelofelijk! Ik werd zo boos aangekeken, en mijn mede-rugbywedstrijdgangers schaamden zich zo diep voor mij, dat ik de hele verdere wedstrijd duidelijk geïnstrueerd werd of het tijd was om enthousiast te doen. Werd mij geen seintje gegeven, dan mocht ik onder geen enkele voorwaarde springen, vlaggen, gillen, lachen, praten of wat dan ook. Hahaha….. MOEILIJK!


Cultuurshock …: jullie zullen het misschien niet geloven, en het is eigenlijk ook wel een beetje jammer, want dit heeft mij toch wel behoorlijk wat leuke cultuurshocks opgeleverd. Maar.. het visumprobleem heeft zich de dag voor mijn vertrek opgelost! In andere woorden, ik heb mijn visum op 2 juni gekregen! On-ge-lo-fe-lijk! Het was voor mij de laatste keer dat ik ernaartoe ging, meer met de reden dat ik het gevoel wilde hebben dat ik er alles aan gedaan had dan de hoop dat mijn visum er misschien zou zijn. Ik ging ervan uit dat ik weer voor niks zou gaan. Maar de visum bleek er gewoon te zijn, en ze deden alsof het de normaalste zaak van de wereld was! Het was nog even spannend, want de stickers waren misschien nog niet binnen. Dat maakte het hele verhaal trouwens alleen maar erger, dat ik een boete zou krijgen omdat ik de sticker van mijn visum nog niet had. Maar goed, dit is dus echt een happy end in een verschrikkelijk horrorverhaal geworden. Ik heb geen boete gekregen en ik mag gewoon legaal ZA weer in. Joepieeee!


Cultuurshock …: mijn trouwe blog-lezers weten onderhand wel dat vliegreizen bij mij doorgaans niet zonder slag of stoot gaan. Op mijn vlucht naar India toe was het vliegtuig volgeboekt en dacht ik dat ik niet mee kon, en mijn vlucht naar ZA was spannend vanwege ht visum dat ik niet had. Jullie kunnen je misschien voorstellen hoe ik me voelde met mijn 25 kilo-koffer en 15 kilo-handbagage. Dat was gedoemd te mislukken! Maar jullie zullen het niet geloven…. Mijn koffer werd getolereerd, en mijn handbagage hebben ze niet gewogen. Ik was in complete shock! En als klap op de vuurpijl kreeg ik ook nog eens een hele rij van 4 stoelen voor mezelf alleen, zodat ik lekker kon tukken tijdens te vlucht. Zou het geluk dan eindelijk eens aan mijn kant zijn?! Ik heb mezelf tijdens de reis wel meerdere malen vervloekt, want een handbagage-tas van 15 kilo is niet grappig om mee te sjouwen. Totdat ik een man op Caïro zag die een vrouw in een rolstoel duwde en nog een lege rolstoel bij zich had. Daar kon dan mooi mijn tas in! (ter uitleg: als je overstapt op een vliegveld, hebben ze niet van die fijne karretjes voor je handbagage. Doorgaans omdat ze ervan uit gaan dat je wel in staat bent om je handbagage zelf te dragen. Ik niet dus!). Dus ik ben erachter aan gerend en heb voorgesteld die lege rolstoel van die arme man over te nemen, zodat hij die vrouw kon duwen. En het mocht! Jullie moeten je dus voorstellen: een egyptische man die een vrouw duwt in een rolstoel, met daar achteraan rennend een blonde jongedame die ook een rolstoel duwt, met een grote BLOEMETJESTAS erin. Die mensen keken raar op! Al helemaal toen wij voor mochten bij de douane, en wij helemaal niet gecheckt werden. Hahahahaha, hilarisch!

Goed, en toen was ik thuis. Maarten is mijn op komen halen op Schiphol, en samen zijn we met de trein naar Roermond gereisd, waar de hele familie mij op stond te wachten. Kim met Melle op de arm, Maike en Sander met Stan, mama en Tjitte, en niet te vergeten de buufjes. Ohhh, wat was het leuk om iedereen weer te zien! Nog geen 10 minuten later stond Femke alweer voor mijn neus, ook een mega verrassing. Kortom, ik voelde mij meteen weer thuis, en tot op heden is dat gevoel nog niet weggeweest….
Maar, Zuid-Afrika zit nog in mijn hoofd. Zomaar 4 maanden ‘thuis’ zijn in ZA, en dan weer ‘thuis’ in Nederland. Grotendeels gaat het allemaal op de automatische piloot, maar er zijn momenten dat je je heel bewust realiseert wat je nou eigenlijk allemaal gedaan hebt. Een overstap van het ene naar het andere land en weer terug, is niet niks. Ik had het voor geen goud willen missen, en ook ZA is nu een land waar een klein deel van mij zich aan verloren heeft. Zuid-Afrika, de cultuur, de mensen, mijn gastfamilie, het weer, het land, ik mis het allemaal, het ene erger dan het andere. Maar, thuis is thuis, en dat is toch echt hier, in de buurt van mijn familie en vrienden.

Vaak krijg ik de vraag: ‘hoe zit het nu eigenlijk met je scriptie?’ Ik heb misschien wat weinig verteld over het verloop van mijn dataverzameling en mijn scriptie. Goed, mijn data is verzameld, ik heb een mooi bestand gemaakt met daarin bijna 1000 leerlingen. Nu is het de bedoeling dat ik mijn onderzoeksvraag beantwoord aan de hand van die data. Daar zal ik tot eind augustus mee bezig zijn. Tegen die tijd hoop ik mijn scriptie af te hebben en klaar te zijn voor mijn laatste studiejaar, die in september van start gaat. En dan ben ik ein-de-lijk klaar!! Het komende jaar zal een druk jaar worden, zonder verre reizen (helaas). Maar zodra ik weer een reis gepland heb, zijn jullie de eerste die het weten!!

Ik wil jullie allemaal bedanken voor het trouw lezen van mijn verhalen en het achterlaten van leuke, grappige en opbeurende berichten. Ik weet niet of ik met jullie allemaal al contact op heb genomen sinds ik thuis ben, maar ik ben jullie niet vergeten. Ik hoop tot snel!!

Heel veel liefs, Liselotte